Włosomaniactwo jest filozofią

Już kilka razy chciałam poruszyć ten temat na blogu, ale czekałam na odpowiedni, refleksyjnynastrój. :-) Czuję ogromną potrzebę podzielenia się z Wami odczuciami na temat włosomaniactwa, ujętego od tej drugiej, może mniej popularnej strony. Włosomaniactwo jest (także) filozofią. Lubię nadawać wartość rzeczom, które robię, ale dobrze by było, gdyby rzeczy, które robię miały także wartość ("If you know, what I mean"). Taka podwójna, sprzężona zwrotnie relacja. ;-)

Włosomaniactwo daje mi szczęście

Nie jest ono jedynym jego źródłem, ale jednym z (i to mocnym). Po pierwsze czuję się dobrze we własnej skórze. Podoba mi się to, że wpływam własnymi decyzjami na zmianę/polepszenie swojego wyglądu. Wygląd jest bardzo istotny, chociaż wiele osób zaprzecza i twierdzi, że liczy się "wnętrze". Człowiek to wnętrze i zewnętrze, to spójna i nierozerwalna całość. Więc jeśli kuleje wnętrze, to kuleje całość, a jeśli kuleje zewnętrze to całość także kuleje. Mój wygląd dostosowuję do własnych upodobań. Dążę do tego, aby według mnie nic nie kulało. Według kogoś innego może sobie kuleć i niech on sam się też kula, jeśli tak twierdzi. :P Mam obraz siebie, do którego dążę, a w tym obrazie jestem ja z pięknymi włosami między innymi. :) Co najważniejsze - ten obraz jest idealny, dla mnie. Bo jak dowodziłam w tym wpisie, idealne włosy istnieją, ale też nie istnieją. ;-)

Włosomaniactwo to świadomość

Świadomość tego skąd wzięła się struktura włosów, jak wpłynęłyśmy na jej zmianę np. pogarszając ją częstym prostowaniem, jak działają składniki na określony typ i rodzaj włosa. Polega ono na wyłapaniu, zrozumieniu i następnym wykorzystaniu podanych wręcz na przysłowiowej tacy informacji. Uważam, że w tej kwestii włosomaniactwo rozwija umiejętność myślenia, czyli czegoś, czego się nie nauczyłam w szkole (nauczyłam się za to wkuwać suche fakty, zamiast umiejętnie je odszukiwać, przetwarzać i wykorzystywać w praktyce).

Włosomaniactwo podsyca we mnie systematyczność

Przekłada się to naturalnie na inne sfery życia - "kochana, nie zrobisz, nie masz". Nie wypijesz drożdży dzisiaj? No cóż, nie urosną więcej niż zwykle.

Cierpliwość

Przy zapuszczaniu włosów, gdzie miesięcznie, bez wspomagania uzyskuję 1 cm przyrostu, moja cierpliwość wystawiona jest na najtrudniejsze warunki. :) I jakoś ogarniam ten temat, co oznacza, że włosomaniactwo to test, który życie zsyła mi, by pokazać, że jestem cierpliwa. Fajnie było się dowiedzieć, że potrafię być zdeterminowana i się nie zniechęcam. :)

Włosomaniactwo jest filozofią

Czasami zaczyna się tylko od włosów. Chcemy coś zmienić. Zauważając efekty, chcemy więcej. Zaczynamy dostrzegać, że na innych polach możemy również coś zdziałać. Tak jest ze mną. Powoli, małymi krokami, z osoby, która wiecznie się wszystkiego bała, zaczynam zmieniać swoje życie. :) Dbanie o włosy rozbudza we mnie chęć zadbania o inne sfery mojego życia. Moje włosomaniactwo powiązane jest także z prowadzeniem tej strony, Martusiowego Kuferka. Kuferka Martusi, który trzeba otworzyć, by zmierzyć się ze światem cienkich włosów, ukrytych filozofii, koczków - ślimaczków (pozdrawiam mojego chłopaka) i spinek żabek. ;-) Włosomaniactwo w tym blogowym aspekcie to radość z tego, że mogę tchnąć nadzieję w jakieś smutne, cienkowłose serduszko i na nadziei się nie kończy, a zaczyna. Świadomość, że jest grupa osób, które podzielają moje zainteresowania i borykają się z podobnymi problemami. Silna tożsamość z grupą, tak ważna z psychologicznego punktu widzenia.